Pimpinella anisum L.

Ιστορία

Ο γλυκάνισος αναφέρεται ήδη στον περίφημο πάπυρο Ebers, που γράφτηκε περί το 1550 π.Χ. Δεδομένου ότι θεωρήθηκε διεγερτικό της όρεξης, ονομάστηκε επίσης "aniketon" (=το αήττητο). Στη Materia Medica ο Ρωμαίος στρατιωτικός και ιατρός Διοσκουρίδης χαρακτήρισε τον γλυκάνισο ως "ένα ιδιαίτερα καλό φάρμακο".

Η προέλευση του ρωμαϊκού όρου "pimpinella" είναι άγνωστη. Ο Ιταλός γιατρός Benedictus Crispus έκανε την πρώτη αναφορά κατά τον 7ο αιώνα. Το όνομα αυτό χρησιμοποιήθηκε αρχικά για να περιγράψει μεγάλη ποικιλία φυτών και δεν είναι πλέον δυνατή η διάκριση των ειδών στα οποία αναφέρεται. Στο πέρασμα των αιώνων ο γλυκάνισος παρέμεινε ιδιαίτερα δημοφιλής. Η ύπαρξη πολλών λικέρ με βάση τον γλυκάνισο όπως ούζο, ρακί, "Pernod", "Pastis", "Goldwater" ή "Anisette" είναι η απόδειξη της ευρείας χρήσης του.

Χαρακτηριστικά βοτάνου

Ο γλυκάνισος είναι μονοετές, ποώδες φυτό ύψους έως 60 εκατοστών. Τα χαμηλότερα φύλλα του έχουν στρογγυλό σχήμα και γίνονται πιο λεπτά όσο προσεγγίζουν τον μίσχο. Οι στρογγυλοί, αυλακωμένοι μίσχοι διακλαδίζονται στο άνω μέρος του φυτού σχηματίζοντας κορυφές με λευκά άνθη. Οι γκριζοπράσινοι καρποί έχουν σχήμα αχλαδιού, καλύπτονται με τριχίδια και αποτελούνται από δύο μέρη. Ο γλυκάνισος ανθίζει από τον Ιούλιο έως τον Αύγουστο.

Φυσικό περιβάλλον

Πιστεύεται ότι ο γλυκάνισος προέρχεται από την περιοχή της Μεσογείου και τη δυτική Ασία. Σήμερα καλλιεργείται κυρίως στη νότια Ευρώπη, στην περιοχή της Μεσογείου, στην Εγγύς Ανατολή, στην Ινδία και στα εδάφη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Κατά τη συγκομιδή, τα φυτά συλλέγονται και μετά την ξήρανση τους συγκεντρώνονται οι καρποί.

Παρασκευή

Η A.Vogel χρησιμοποιεί αιθέριο έλαιο γλυκάνισου που παράγεται από ώριμα φρούτα με υδατική απόσταξη. Η σύνθεση του αστεροειδούς γλυκάνισου είναι παρόμοια με εκείνη του γλυκάνισου. Οι καρποί γλυκάνισου χρησιμοποιούνται για την παρασκευή εγχύματος αφού αλεσθούν σε γουδί καθώς επίσης επίσης και για την παραγωγή schnapps και λικέρ.